Spotify’da dalga sesi veren bir albümüm var. Uykumun gelmediği akşamlar onu açıp kendimi Söğüt’te, neredeyse denizin içinde konumlanmış kulübemizde olduğum hayaline bırakıyorum. Anında uykuya dalıyorum.

Belirsizliğin getirdiği telaş ağır geldiği vakit, gözlerimi kapatıp en yakın komşumuzun ‘Caretta caretta’ ailesinin olduğu Söğüt’teki kulübemizde oturduğumu hayal ediyorum. Birden gevşiyorum.

Anlayacağınız, Söğüt son bir yıldır benim için can simidi oldu. Ne vakit başım sıkışsa ona koşuyorum. Orada bir köy var uzakta ve ben o köy sayesinde hayatın daralan yollarından ferahlıkla geçiyorum.

Söğüt, Selimiye’ye yarım saat uzaklıkta, Bozburun’dan sonra artık insanın yol gitmeye takatinin kalmadığı bir noktada. Köyün merkezi, zirvede Simi Adası’na ve denize, yani harika bir görünüme bakıyor.

Aşağıya, Saranda Koyu’na indiğinizde kıyı boyunca dizilmiş pansiyon, konut ve restoranlarla karşılaşıyorsunuz. Üstte, köy merkezinde konumlanmış pansiyonların da kıyıda dört yanı telle çevrilmiş ve bir kapıyla denize açılan minik plajcıkları var. Plaj dediysem, altı şezlong ve şemsiyenin sığacağı, bostandan dönüştürülmüş güneşlenme yerleri.

Ahtapot yemek için gittik…

Yıllar evvel bir öğlen vakti ahtapot yemek için Selimiye’den gittiğimiz ve sakinliğine vurulduğumuz Söğüt’e, geçen yıl pandemi gölgesinde yolumuz ikinci kere düştü.

Yaz başı bir sabah uyandım, “Derme çatma da olsa, denizin tabanında küçük bir mesken bulacağım ve bir mühlet denizin karayla birleştiği noktada öylece oturacağım” diye tutturdum. Hayalini kurduğum derme çatma konut; yeni eşyalı, tertemiz, iskeleli bir kulübe olarak Söğüt kıyısında beni duyup çağırdı. Yaz başında ve sonunda birer haftamızı geçirdik konutta. Söğüt’e dinginlik ve deniz isimli iki küçük beklentiyle gidip kucak dolusu sürpriz ve beğenilen anıyla geri döndük.

Elbette bu bizim ferdî maceramızdı. Kendiyle baş başa kaldığında ne yapacağını şaşıran birinin Söğüt’ten keyif alma mümkünlüğü düşer. Tabiata, denize düşkün değil ve ‘Caretta caretta’lardan da korkuyorsa bir hafta Söğüt’te cehennem hayatı olabilir.

Koyda kalabalık ve arkadaş canlısı bir ‘Caretta caretta’ ailesi yaşıyor. Onlarla birlikte yüzmeye razı olmalısınız.

O küçücük kulübe ve iskelesinde tekraren konuk ağırladık. İskele üzerinde
mükellef sofralar hazırladık. Sabah ve akşamüzerleri kıyı boyunca yürüyüşler yaptık. Yarım kalan kitaplarımızı ayracın olduğu yerden tutup son sayfaya getirdik.

Birkaç akşam Söğüt’ün keyifli restoranlarında kendimize konuk molası verdik. Kimi öğlenden sonraları keşif merakımızın peşine düşüp arabayla etraf seyahatlerine
çıktık.

İnciriyle meşhur Taşlıca Köyü

Arabayla Bozburun, Selimiye ve Hisarönü’ne günübirlik gitmek çok kolay. Lakin çok bildiğimiz yerden fazla keşif peşinde olduğumuz için rotamızı tam karşıtı istikamete çevirdik. Söğüt’ten sonra kendinizi Güney Afrika kıyılarında hissedebileceğiniz bitki örtüsü ve kıyı görüntüsüyle coğrafya enteresan bir hal alıyor. 5 kilometre aralıktaki Taşlıca Köyü’ndeyse vakit gerçek manasıyla durmuş üzere. Çorak bölgede adım başı incir ağacı, kuyu ve gölge kederine düşmüş yorgun bakışlı eşekler var.

Taşlıca’da incir, kadim prosedürlerle yetiştirilip 300 yıllık bir geleneği yaşatıyor. İncirler, ağaçlardan ihtimamla toplanıyor, deniz tuzu, defne, mersin, çitlembik yaprağı ve kekikle demlenmiş suda bekletilip  samanların üzerinde güneşle buluşturuluyor. İncirler güzel bir koku ve aroma kazanıyor.

“Dağ, zirve dolanmaya doyamadım, görüntü da eşsiz!” diyenlerdenseniz, 8 kilometre daha gidip Serçe Limanı’na adım atabilirsiniz. Arabayla ulaşmak epeyce zahmetli. Lakin görmeye kıymet.

ÜZÜMÜNDE TOPRAĞININ TADI VAR

Şaraptan anlayanlar der ki; iyi üzüm eziyet çekmeli. Bozburun ve etrafını tanım eder üzere de eklerler: “Çorak, rüzgârlı, bol güneşli bir yerde yetişsin ki topraktan aldığı lezzet ve aromayla dolsun.” Antik periyottan gelen bu geleneği yaşatmaya çalışan Kayraklı Asarcık Şarapları’nın bağını ve tesisini de ziyaret edebilirsiniz.

Hürriyet