Bilhassa, 8-10 yaş altındaki çocuklar, soyut düşünme maharetlerinin tam olarak oluşmaması sebebiyle gerçekleşen sarsıntının nasıl olduğunu zihinlerinde manalandırmakta zorlanırlar ve bu kavram onlar için epeyce belgisiz kalır. Belgisiz olan durumlar ise çocukları ürkütür, korkularını arttır, kaygılı, inançsız ve kaygılı hissederler. Bu hisler beraberinde, kabus görme, tırnak yeme, alt ıslatma ve içe kapanma üzere hem ruhsal hem de fizikî belirtileri de beraberinde getirir.
Peki, Çocuklarımıza Yaşanılan Bu Afeti Nasıl Anlatabiliriz?
Öncelikle yaşanılan sarsıntı çocuklara mümkün olduğunca yalın ve gerçek bir lisanda anlatılmalıdır. Bu noktada, fazla ayrıntı vermek yahut bu mevzuyla ilgili hiç konuşmamak çocukların başında birçok soru işareti yaratabiliyor. Zelzelenin, yağmur, kar ve öbür hava olayları üzere bir tabiat olayı olduğunu ve ayağımızı bastığımız yerlerin vakit zaman bu sebeple hareket edebileceği formunda bir transfer sağlanabilir.
İkinci en kıymetli adım ise;
Çocukların zelzele ile ilgili sorduğu soruların geçiştirilmemesi ve hususun kapatılmamasıdır. Bu türlü bir yol izlendiğinde çocuk kendi hayal gücüyle bu sorulara karşılık aramaya başlar ve bu durum çocuğun daha fazla kaygılanmasına sebep olabilir.
‘Çocuklarımızla açık bağlantı olmazsa olmaz adımlardandır’
Çocuklarla açık irtibat kurmak yararlıdır, fakat bu irtibatın ve transferlerin hudutlarına da dikkat edilmelidir. Çocuğumuzun yanında bu mevzuyla ilgili ayrıntılı konuşmalardan, çocuğun daima sarsıntı ve enkaz imgelerine maruz kalmasından kaçınılmalıdır. Çocukların, olumsuz imgelere fazla maruz kalması, itimat hissini değerli ölçüde zedeleyebilir. Unutulmamalıdır ki bu süreçte çocuğun hissetmek ve duymak istediği en değerli his güvenlik hissiyatıdır.
Çoğu vakit çocuklar, etraflarında gerçekleşen durumları ebeveynlerin yansılarını gözlemleyerek algılarlar. Bu noktada, atılması gereken bir öteki kıymetli adım ise ebeveynin kendi his durumunu düzenlemeye çalışmasıdır. Elbette, bu durum kaygılarımızı ve kederlerimizi büsbütün saklamak gizlemek manasında değil tam aykırısı çocuklarımızın hissettikleri bu belirsizlik ve endişenin birlikte söz edilebiliyor olması manasındadır.
Bir öteki yandan, çocukların bu süreçte hissettiklerini sözel olarak tabir etmesi bazen mümkün olamayabilir. Bu türlü durumlarda, oyun oynamak, fotoğraf yapmak üzere çocuğun sevdiği aktiviteler, çocuğun kendisini söz etmesine imkan sağlayacaktır.
Son olarak, kaygının, endişenin ve belirsizliğin olduğu bu süreçte çocuğunun en temel gereksinimi sevdiği birine temas etmek ve yakın münasebet halinde kalmaktadır. Hasebiyle, bu periyotta çocuklarınızla sık sık yakın temaslar kurarak sakinleştirmeyi ihmal etmeyin.
Ülkece yaşadığımız bu güç süreçte, vefat edenlerimizin yakınlarına baş sıhhati, yaralılarımıza da acil şifalar diliyorum. Umarım, bir daha bu türlü bir afeti yaşamayız.
Kaynak: (BYZHA) – Beyaz Haber Ajansı
