◊ Nereden bağlanıyorsunuz?
– Konuttan. Santa Barbara’daki konut ofisimden bağlanıyorum.
◊ Yönettiğiniz kısa belgesel “Madness in The Hills” ile başlayalım sohbetimize. Bize biraz bilgi verir misiniz belgesel hakkında?
– Belgesel imal ortağımla birkaç yıl evvel, spor kanalı ESPN’in “30 for 30” serisi için Christian Laettner ve Duke basketbol ekibi hakkında “I Hate Christian Laettner” isimli bir belgesel çektik ve çok eğlendik. Sonra Ocak 2018’de, Santa Barbara’da bir trajedi meydana geldi, fırtına ve toprak kaymaları yüzünden üç saat içinde 23 kişi öldü. İklim değişikliğinin yarattığı hava kurallarını hâlâ anlamayan beşerlerle dolu bir dünyadayız. O yüzden nitekim anlatılması gereken kıymetli bir öykü olduğunu düşündüm. Cep telefonumda fırtına ve trajedi sırasında çektiğim imajlar, akabinde hayatta kalanlarla yaptığım sohbetlerde dehşetli derecede üzücü ve nitekim dramatik kıssalar dinledim. Bu nedenle bu belgeseli yapmak istedim.
ARTIK BEŞ YILDA
BİR SİNEMAYLA GEÇİNMEK SIKINTI
◊ Yeni başlayan bir oyuncu olmadığınız için memnun olduğunuzu söylediniz. Daha mı sıkıntı artık dal?
– Bölüm değişti. Sekiz yaşında bu işe başladığımı, 13 yaşında birinci reklam işimi, 15 yaşında birinci dizimi, 18 yaşında birinci sinemamı çektiğimi söyledim. Baksanıza, Warner Bros. artık TV için sinemalar yapıyor. “Dune” sinemalarla birlikte televizyonda yayınlanıyor. Dalın süratli değişimine ahenk sağlamazsanız ölürsünüz. Telefon başında beklediğimiz günler geçti… Telefonun çalması, rol için menajerinin araması… Ben başladığımda kesim öyleydi, artık o denli değil. Oğlum John Owen aktör ve muharrir olmak istiyor. Ona yalnızca oyuncu olamayacağını söylüyorum. İçerik yaratmalı artık. Bu bölümde insanların birden fazla işi olması gerektiğini düşünüyorum. Benim de birden fazla işim var. Podcast yapıyorum, kitaplar yazıyorum, bir çeşit şirketim var ve konuşmacıyım. Warren Beatty olup, Warren Beatty kalıp, Mulholland’da oturup, canın istediğinde her beş yılda bir sinema çekilen günler bitti artık.
◊ Aslında Podcast’iniz, sormak istediğim bir soruydu. Sizi Podcast yapmaya çeken neydi?
– Podcast yapmayı seviyorum, insanları seviyorum, kıssa anlatmayı seviyorum,. Yıllar içinde, çok özel yanlarını bildiğim, çeşitli ve değişik bir arkadaş kümesi kurdum. Halk; Gwyneth Paltrow, Chris Pratt, Mike Meyers yahut Lisa Kudrow’un kamusal tarafını biliyor fakat ben onların kimsenin bilmediği öbür istikametlerini biliyorum. Onların bilinmeyen istikametlerini ortaya koymak istedim. Ayrıyeten uzun sohbetlerin hayranıyım. Bugünkü röportajların birçoğu çok kısa, çok yapılandırılmışlar, bir talk show’a giderseniz söylemek istediğinizi duymak istemeyebiliyorlar. Bana nazaran uzun röportaj için bir boşluk vardı. Ben de uzun röportajların bir modülü olmayı sevdiğim için başladım. Şimdiye kadar podcast’ime katılanlar zevk aldılar.
◊ Sekiz yaşından beri bu bölümdesiniz, hâlâ yeni bir şeyler öğreniyor musunuz?
– Tabii… Kimi işlerde başkalarından daha fazla öğreniyorum. Zanaatkar olduğunuzda- bana nazaran aktörler zanaatkardır- zanaatı öğrenirsiniz ve tarifi gereği bir kere öğrendikten sonra yeni şeyler öğrenmeniz gerekir. Bu yüzden öğrenmek için her vakit yeni şeyler arıyorum.
◊ Kesimde inişleri çıkışları yaşayan bir oyuncu oldunuz. Sebepleri neydi?
– Oyunculuğu nitekim anladığımı fark ettiğim bir devir var… Ve bu farkındalık 1992-93’e kadar gelişmedi.
◊ O anı hatırlıyor musunuz?
– Bill Paxton’la yaptığım “Frank and Jessie” isimli sinemada fark ettim. Henry Fonda öldüğü güne kadar daima, başında bir daha asla çalışamayacağını düşünürmüş, biliyor musun? Henry yalnız değildi, hepimiz bu türlü hissediyoruz. Artık çalışamamak konusunda endişelenmiyorum. Kitap yazmak çok tatmin ediciydi. Esnek olabilme hissinin beni bu noktaya getirdiğini düşünüyorum.
OĞLUM
SETTE BANA ‘BABA’ DEMEZ
◊ Dizinin ikinci döneminde oğlunuzla birlikte çalıştınız. Nasıldı birlikte çalışmak?
O hala sekiz yaşında ödevini yapıyor, bense hâlâ omzunun üzerinden ona bakıyor ve kolluyor üzereyim. Baba olmak asla bitmeyen bir iş. En sevdiğim anlar, bir muharrir olarak birlikte çalıştığımız vakitler. Senaryo yazdığında sette oluyor ve direktörle birlikte çalışıyor. Setteyken asla bana baba demez. Onun için Rob’ım sette. Birebir formda ben de ona sette oğlummuş üzere davranmam. Oğlumun yaptığı işlere sahiden güveniyorum. Onu izledikçe, “o küçük çocuğun bezini ben değiştirirdim” diye düşünüyorum! Artık izlemek nitekim çok cool…
SETE GİRDİĞİMDE
GELECEĞİ GÖREBİLİYORUM
◊ Ryan Murphy ve Brad Falchuk’un yaratıcısı olduğu “9-1-1 Lone Star”da oynuyorsunuz iki dönemdir. Dizinin üçüncü dönemi da gelecek. Hem üretimci hem de oyuncususunuz. Üretimci Rob Lowe nasıl biri?
– Özel hayatımda Bay Magoo (eski bir çizgi sinema karakteri) üzereyim. Otomobil anahtarlarımın nerede olduğunu hatırlamam. Ya da sık sık cüzdanımı kaybederim. Fakat bir setteysem olacak her ayrıntıyı bilirim. Sözün tam manasıyla herkesin işini, ne vakit yapacaklarını ve nasıl yapacaklarını bilirim. 15 yaşımdan beri bu işi yapıyorum ve üretimci olmak, tüm bu bilgiyi kullanmama müsaade veriyor. Aksi halde epey bilgiye sahip olup, yalnızca oyunculuk yapmak hakikaten hudut bozucu olabilir. İnanılmaz unutkanım lakin kurgu odasına girdiğimde, üç hafta evvel çektiğimiz sahnenin açısını hatırlayabilirim. Bu tarafım, sahip olduğum garip bir şey ve artık o tarafımı kullanma talihim olduğu için şanslıyım.
◊ Üretimci ortağınız Ryan Murphy. Onunla nasıl bir ortaya geldiniz?
Ryan Murphy ve ben, “Nip/Tuck” dizisinden beri birlikte çalışmak istiyoruz. Bu ortada, “Nip/Tuck”ı benim için yazdığını sonradan öğrendim. Ve ajansımın bana bu projeden hiç bahsetmediğini keşfettim!
◊ İşlerine son verdiniz mi menajerlerinizin?
Evet, kovmuştum. O vakitten beri bir şeyler bulmaya çalışıyorduk Ryan ile… Bu proje ortaya çıktığında, “karakter nedir” dedim ve Ryan “karakteri senin için tasarladım” dedi. Hayat kurtarmaya olduğu kadar, cilt bakımına da kıymet veren kahraman itfaiyeci! O anda, “Tamam, ben varım” dedim (gülüyor)…
Hürriyet
