◊ Koronavirüse yakalanan dünyaca ünlü birinci isim, sizdiniz. Hastalığınızı açıkladığınızda bir anda tüm dünyanın gündemine oturdunuz. Müspet olduğunuzu öğrendiğiniz o ana dönelim istiyorum. Neler hissetmiştiniz?
– Eşimle birlikte Covid’e yakalandığımızda bize yüklenen sorumluluk duygusu büyüktü. Halka açık insanlarız. İnsanların bize ne kadar dikkat edip etmediğini bilemiyoruz.
Bazen taktığımız saçma sapan şapkayla bile haber oluyoruz. Covid olumlu olduğumuzu öğrendikten sonra makul karar verdik. Bilgiyi paylaşmak, bu hususta büsbütün açık ve dürüst olmak ve bundan sonra ne yapılması gerektiğini konuşmak hakikat karardı.
Herkes üzere müspet olduğumu duyduğumda ani bir endişe yaşadım. Bedenimde beni daha fazla riske sokabilecek neler vardı? Benim Tip 2 diyabetim var, karım kanser atlattı. Bu virüse karşı daha mı fazla tehlikedeyiz? O devir hiçbir şey net değildi.
Bize çok iyi baktılar, yakından izlediler.
Müspet olduğumuzu öğrendikten 3 gün sonra tabipler iyi olacağımıza karar verebildi. Bu yaşadıklarımızın birinci yarısı. Başka kısmı ise kimseye vermediğimizden emin olmamız gerekiyordu. Bu da sorumluluğun başka tarafıydı.
Yapılabilecek şeyler aslında çok kolay. Maske tak, ellerini yıka, toplumsal arayı koru ve izole ol. Ortalama bir insanın sorumluluk hissine nasıl sahip olmadığını anlamıyorum.
Buna empati yapmak da diyebiliriz. Otomobil kullanıyorsanız okul bölgesinde yavaşlamanız gerekiyor değil mi?
Ya da emniyet kemeri takma kuralı yahut dönüş sinyallerinizi kullanma sorumluluğu üzere. Covid 19 hepimizin imtihanı oldu lakin maalesef kimilerimiz hâlâ bu imtihandan ders almadı.

◊ Eşiniz Rita Wilson’ın rap müzik söylemesi çok sevildi, o denli değil mi?
– Eşim iç gücünü saf memnunluktan alıyor. Sanatını, yaratıcı çıkışları seviyor. Onun yorulmayan rönesans yükselişinin bazen beni yorduğunu söylüyorum. Her vakit lakin her vakit yaratıyor ve bunu sanatsal yaratım için mümkün olabilecek en iyi kaynaktan beslenerek yapıyor.
Sevinç, zevk… Eşim yorulmaz, hiçbir şey onu durduramaz, hiçbir şey onu durduramaz. Ben yalnızca geride kalıyorum ve ortada bir onun dudak parlatıcısını taşıyorum. Ve ona telefonunu nerede unuttuğunu söylüyorum. (Gülüyor)

MÜKEMMEL BİR İŞİM VAR BANA BÜYÜK ZEVK VERİYOR FAKAT…

◊ Projelere “evet” demenizi sağlayan, sizi canlandıracağınız karaktere çeken ögeler neler?
– Bir aktör ve bir adam olarak ilgimi çeken; sinema üretim süreci. Geri dönüp düşünecek olursam, “Tamam, bunu yapacağım” dediğim sinemalar hangileriydi… “Da Vinci Şifresi”, “Hadi bu sinemanın bizi yıkamasına müsaade verelim ve endişelenmeyelim” dediğim sinemadır. Mükemmel olan ne biliyor musun? Hâlâ yaptığım sinemaların yanı sıra izlediğim sinemalarla de test edildiğimi hissediyorum. Sinemalarda pragmatik bir sunum var, işte gerçekler ve işte şartlar…

◊ Başarıyı nasıl tanımlıyorsunuz?
– 65 yaşındayım. Şu anda benim için kıymetli olan şeyler; sevdiğim beşerlerle olan ilişkiler ve asla tekrarlanamayacak anlar. Mükemmel bir işim var. Bana büyük sevinç ve zevk veriyor. Lakin hayatımda devam eden en kıymetli şey değil. Sanırım ne vakit bir sinemanın çekimlerini bitirsem, tam vakitli işimi bitirdiğim için keyifli oluyorum.
Artık çekimlerde çocuklarımdan birinin yanıma gelip benimle yaşamasını sağlamaya çalışıyorum. Uzun süren çekimlerde “Bu süreci benim için nasıl daha iyi bir ömür tecrübesi haline getirebilirim” diye uğraşıyorum. Zati bunun için gidip çalışmıyor muyuz? Yoksa yaptığımız nedir ki? Bilmiyorum. Bizim işimiz de yalnızca bir iş…

KENDİSİ İÇİN YAZAN AKTÖR BU BİR FELAKET!

◊ Apple TV+’ta yayınlanan projeniz “Greyhound”da hem oynadınız hem de sinemanın senaryosunu yazdınız. Müelliflik kısmı hakkında neler söylemek istersiniz.
– Senaryomu sinema yapma fırsatına sahip olunca çok heyecanlandım. Ve bunun gerçekleşebilmesine şaşırdım. C.S. Forester’ın romanını uyarlamaya 7 yıl evvel başlamıştım. Her şey yalnız bir efor olarak başladı. Yazmaya başlamam, sadece bir aşk-sevgi emeğiydi. Birinci yazdığım taslak bana nazaran şekerden öteki bir şey olmayan bir taslaktı. Her şeyden çok sevdiğim, sıhhatsiz fakat yeniden de lezzetli ve doyurucu yemek üzereydi. Sonrası tuhaf… Tamam, senaryo iyi lakin bunu kendi başınıza yapamıyorsunuz. Sinema yapmak işbirlikçi bir süreç. Ne olacak? Bir dereceye kadar hudut bozucu bir süreçti. Çok sayıda beşerle konuştum. Rastgele bir sinema sinemasında sürecin en berbat başlangıcı nedir biliyor musun?

◊ Nedir?
– Kendisi için bir şeyler yazan aktördür. Bu bir felakettir! Kimse o sineması yapmak istemez. Direktörümüz Aaron Schneider ile yollarımız kesişti. Kendisi projeme değişiklikler getirdi ve şahane olmayan şeyleri değiştirdi. Her şeyin yolunda gitmesine şaşırdım. Bu sinemaya “çok özel bir cüret” diyorum. 40 milyon dolar civarında bir bütçeye mâl ettik. Nispeten kıymetli bir sinema lakin tıpkı vakitte değil de.

ÇILGINCA ŞANSLIYDIM MÜKEMMEL HALDE KUTSANDIM

◊ Bölümde güçlü bir sesiniz ve dik duruşunuz olduğunu biliyoruz. İnandıklarınızı açıklamaktan çekinmemeniz hakkında konuşur musunuz biraz?
– Bu bir cins dilek. Doğal bir eğilim. İçsel bir güç mü bilmiyorum. İnsan davranışlarının belli istikametlerine hayranım. Oyunculuk yapmaya lisede başladım. Okula gidiyordum, oyunculuk yapıyordum, oyunlarda oynuyordum, bir şeyler yazıyordum ve tüm bunlar için bana kredi veriyorlardı. Sonra devam ettim, peşinden gittim. Zira aktörlükten daha eğlenceli bir şey yoktu benim için. Ta ki sahiden bir sette olana kadar bunun bir iş olduğunu düşünmemiştim. Ve bu iş beni öteki hiçbir şeyin yapamadığı formda ele geçirdi. Çılgınca şanslıydım, birebir vakitte tehlikeli olan birtakım şeylerden habersiz bir kayıtsızlıkla olağanüstü bir biçimde kutsandım.

AMERİKA, TÜM AMERİKALILAR İÇİN OLMALI

◊ Dalda beyaz ırk dışındaki Latin, siyah, Asyalı oyunculara daha çok fırsat verme tartışmaları hakkında neler söylemek istersiniz?
– Benim yaşımdaki rastgele bir beyaz kadar kâfi tecrübeye sahip bir adam olarak söylüyorum; New York’ta yaşarken taksiye parası yetmeyen, genç, meteliksiz bir aktördüm. Ancak birebir şartlardaki siyah bir aktörle durumum birebir değildi. Onun için duracak taksi azdı. Bu yalnızca ülkemizin toplumsal bir gerçeği. George Floyd’un cenazesinde yapılan konuşmalardan birinde bir konuşmacı, büyük umudunu anlatmıştı. Amerika’nın tüm Amerikalıların Amerika’sı olması için bu türlü savaşmaya devam etmemiz gerektiğini söylemişti. Amerika’yı tüm Amerikalılar için nasıl Amerika yaparız? Maksadımız bu. Amerika, tüm Amerikalılar için Amerika olmalıdır. Lakin hâlâ değil. Bu da daha harika bir birlik oluşturmak için yapacak çok işimiz olduğu manasına geliyor.

KENDİ KENDİNE GİDEN OTOMOBİLLERE ASLA GÜVENMEM

◊ Apple Original sineması “Finch”, 5 Kasım’da Apple TV+’ta yayınlanmaya başladı. Kıyamet sonrası dünyada siz, bir köpek ve iki robot seyahate çıkıyor. Sinemada robotları izlerken düşünmeden edemedim, teknolojinin gelişimi sizi korkutuyor mu?
– Teknolojiyi kullanıp kullanmamak hâlâ bizim elimizde, o denli değil mi? Konutumda kendi kendine ışıkları açan bir sistem yok. Kendi lambamı kendim yakıyorum. Kendi kendine giden otomobillere asla güvenemem. “Teknoloji olağan hayatlarımızı yok mu ediyor” tartışması uzun yıllardır var. Var olan tüm teknolojiyi kendi servisimiz için kullanmak zorunda değiliz. Şayet bize uymuyorsa; bay bay…

Hürriyet