Omanın içinden çıktığım anda kocaman bir kıyıda buldum kendimi. Koca koca beyaz kayalar ve taşlarla dolu çok enteresan bir plajdaydım. Hatta taşlar o kadar büyük ki birisi üst üste dizerek koltuk yapmış üzere geldi birinci bakışta. O koltuğa oturup görünümün tadını çıkarmayı hak etmiştim. Bilhassa kıyıya iniş patikası ayağımda terlikler olduğu için zorluydu. Görüntüyü izlerken plajın en sağ tarafında denizden yükselen iki yelkeni görebiliyordum. “İşte aradığım kayalık bu” dedim kendi kendime.

En iyi yol arkadaşım ‘tripodum Şehnaz’ ve ben kayalıklara yanlışsız yürümeye başladık. Kıyıda benden öbür kimse yoktu. “Bu koskoca koy bana ilişkin bugün” dedim kendi kendime ve bu duruma sevindim. Yelken Kayalıkları’na birkaç kayayı hoplaya zıplaya aştıktan sonra ulaştım.

Fotoğraflar kifayetsiz

Fantastik bir sinemanın sahnesinde üzereydim. Güya birazdan yelkenleri görünen geminin gövdesi de suyun üstüne çıkacak üzereydi. Başımı kaldırıp gördüğüm şey fotoğraflardakinden çok daha hoş… Bazen, hatta birden fazla vakit gözümün gördüğü hoşlukları hiçbir kameranın yansıtamadığını fark ediyorum. Burası da o denli bir yer. Fotoğraftakilerle kıyaslanamayacak kadar hoş.

Turkuvaz renkli bir deniz, ortasında bembeyaz ve tıpkı bir yelkene benzeyen kayalıklar, arkasında lacivertleşerek ufka uzanan deniz, masmavi bir gökyüzü ve dağlar…Bir ressam çizmek istese bu kadar hoş ve etkileyici imgeyi hayal edip tuvalde bir ortaya getirebilir mi emin değilim. Yelken Kayalıkları’nı kimsesiz yakalamayı dönemin bitmesine ve herkesin konutuna dönmesine borçluydum. Yoksa bu kadar boş bulmam mümkün olmazdı bence. Piyangodan para çıkmış kadar memnun eden bir şey. Üstelik yazdan kalma sıcak ve pırıl pırıl bir gün. Tripodum Şehnaz’ı bir kayalığın üstüne koyup geçtim karşısına ve başladım fotoğraf çekmeye. O vakit farkettim ki kayalar çok kaygan. Az badireli bir düşme bile yaşadım. Buraya uğrayacakların bilhassa bu mevzuda dikkatli olmasında yarar var. Daha sonra öğrendiğime nazaran Yelken Kayalıkları gelin-damat fotoğrafları için ve doğal hoşlukların peşinde olan fotoğrafçıların uğrak noktasıymış. Bence ziyadesiyle hak ediyor. Sanırım yüzlerce görüntü ve fotoğraf çekmişimdir. O denli sevdim. O denli hayran kaldım.

Konut sahibi üzereydim

Fotoğraf çekiminin akabinde keyif kısmı başladı doğal. Tam kayalıkların olduğu yer sığ ve kayalar da kaygan olduğu için o noktada denize girmek mantıklı değil. Çabucak sağdaki kayaları aşınca yüzülebilecek bir yer karşınıza çıkacak. Orası da kayalık lakin derin bir su var. Ortada koyun ve kayalıkların konukları oldu. Geldiler ve gittiler. Bense mesken sahibi misali sabit kaldım gün uzunluğu. Fakat yola çıkma, konuta gerçek yol alma vaktim da yavaş yavaş geliyordu. Kalkıp gitmeye yeltendim. Lakin yapamadım. Tekrar kendi kendime “Bahar gir şu denize” dedim. Koca kaygan kayalara karşın kendimi sulara attım.

Denize girmesi pek kolay olmasa da ödül mükemmeldi. Girmeyi başaran hayatında gördüğü en hoş ve pak denizde yüzecek. Dalış yapma isteği uyandırdı bende. O kadar büyük balık sürüleri gördüm ki inanamadım gözlerime. Sonra “E yüzdüm, o vakit güneşleneyim” dedim. Güneşlendikten sonra da “Burada günü batırmadan mı gideceksin” diye düşündüm. Artık düşünüyorum da bunlar daima bir kendini kandırma, daima bir mazeretmiş… Oradan ayrılmak istememişim. Mantığım gitmemi kalbim kalmamı söylemiş. “Bir daha ne vakit gelirsin” diyerek gerisin geri dönüp Yelken Kayalıkları’nın karşısına serildim. Hatta bir orta uyudum. Gözümü gençlerin sesiyle açtım. “İyi bari akşam tek kalmayacağım” derken onlar da gitti.

İyi ki günbatımına kalmışım. Sanırım hayatımda gördüğüm seçkin hoşluktaki günbatımlarından biriydi. Gün de batınca ortalık daha bir ıssızlaştı. Açıkçası ürperdim. Alacakaranlıkta otomobilin bulunduğu yere çıkmam gerekiyordu. Gündüz kıyıya indiğim patikadan dönerken korkmadım dersem palavra olur. Ağaçların koluma değen yaprakları bile tüylerimi diken diken etmeye yetti. Hani 10 dakikada inmiştim ya sanırım o yokuşu ayaklarım yere değmeden, can havliyle 5 dakikada çıkıverdim. Asfalt yola çıktığımda, canım otomobilimi görünce ne sevindim, ne sevindim. Yanımda ya da koyda öbür birileri olsa burada bir gece kamp yapardım…

Yanınıza su ve yiyecek alın

Mahallî halk dışında çok bilindik bir yer olmasa da navigasyon yardımıyla kolay kolay gidebilirsiniz. “Geldiniz” dediği yere, yol üstüne aracınızı bırakın. Navigasyon kullanmayanlar Yeni Foça’dan çıkıp Eski Foça istikametine hakikat kıyı yolundan ilerleyin. 4.3 kilometre sonra gideceğiniz yerin önünde olacaksınız. Rastgele bir tabelası yok. Giderken denize hakikat bakın ve fotoğraflardaki kayalıkları görmeye çalışın. Kayaları bulunca ağaçların ortasında bir patika yol aramanız gerekecek. O patikayı da bulduktan sonra bir zafer çığlığı atabilirsiniz. Ben o denli yaptım. El değmemiş bir yer olduğu için su ve yiyecek üzere gereksinimlerinizi yanınıza alın. Denizi taşlık, kesinlikle bir deniz ayakkabınız olsun. Sonra ağaçların ortasındaki tatlı, toprak patikadan kıyıya yanlışsız ilerleyin. Yolu toprak ve yer yer dik olduğu için terlikle yürümekte biraz zorlansam da 10 dakikada aşağıya inmeyi başardım.

Hürriyet