Oyunda çok farklı hisleri canlandırıyorsunuz. Tek bir tip oynamıyorsunuz. Hazırlık evrelerinin çok uzun öyküleri vardır lakin özetlemen gerekirse “Küvetteki Gelinler”in kamera ardında ne oldu? Provalarda neler yaşandı?

 En başta Erdal Beşikçioğlu ile çalışıyoruz ve onun yanında bize dayanak olacak işinde çok iyi olan koreografımız var. Sesimizle ilgilenen biri var, Meskenin Beşikçioğlu geliyor. 3 kız, çok hırslı ve çok disiplinliyiz. Fakat bu hırstan kastım birbirimizi ezmek ve insanları parçalamak üzerinden bir hırs değil. 3 bayan da kendi yaptığı işte iyi olmak istiyor haliyle. Metni çok sevdik, birbirimizi çok sevdik. O metnin gerektirdiği her fikre ve Erdal Beşikçioğlu’nun her dehasına açıktık. Söylediği şeylere hayır demedik, deneyelim dedik. Zira söyleme göster insanıyız. Doğal ki çok zordu. Koreografımız geliyor ve nasıl olması gerektiğini anlatıyor. Biz o küvetin içinde debeleniyoruz ve en güzele ulaşana kadar o devam ediyor. Tekrar, tekrar, tekrar… Bayan sorununun 1800’lerden beri değişmemiş olması ve bugün maalesef birebir kelamı söyleyebiliyor olmamızın da verdiği şeyle çok tanıdık bir yerden çok içerdeyiz zati. Canlandırdığımız öteki tipler, toplumda bize baskı yapan ve bu üç bayanı vefata götüren insanları da tip olarak yapmamız gerektiğinde her şey daha da zorlaştı. Fakat suya kavuştuğumuzda biz artık çok rahattık. Su, bize çok iyi geldi.

 Bu kadar sadeleşmiş, tesirli ve süratli anlatan bir oyun olması enteresan. Siz çok farklı motiflerle de başarıyı sağlayabilirdiniz. Daha çarpıcı diyaloglar olabilirdi lakin bunlara hiç girişmeden güç alanı seçerek muazzam bir iş ortaya çıkarmışsınız.

 Bu, bir tercih. Bunu haykırarak da anlatabilirdik. Metnin esasen bir ritmi vardı. Onun dışında Erdal Beşikçioğlu’nun görmek istediği bir ritim vardı. Birebir vakitte her bir karakterin de farklı bir ritmi var. Bu ritim bir ortaya geldiğinde bir müzik ortaya çıkıyor. Bunu kesemeyiz, bunu bozamayız. Evet, çok süratli akan ve çok hareketli bir oyun. Bunu seyirciye nefes aldırmayalım diye yapmıyoruz. Oyun akıyor ve durmak istediğimiz yerde duruyoruz. Biz de bir nefes alıyoruz. Zira söyleyecek bir kelamımız var orada; çok değerli olan. Metni şiddetle anlatmadığımız için daha nüktedan bir yerden anlatıyoruz.

 En son en çok istediğin şey neydi?

Sahiden seyirci ile kavuşmak.

 En son en çok hüzünlendiğin anı paylaşabilir misin?

Ben makus bir şey olunca olumlu olan insanlardanım.

 En son en çok neye hayır dedin?

Kuru pastadan yemem istendiği vakit hayır dedim. Zira gluten yemiyorum. Yoksa kolay kolay hayır diyemiyorum.

 En son en çok neyi yanlış anladın?

Metinle ilgili yanlış anladık birbirimizi. Ben inatla onu düzeltmeye çalışırken o da inatla beni düzeltmeye çalıştı. 15 dakikamız bu türlü geçti ve sonra anladık. En son dün birini yanlış anladım.

 Ona aslında o denli olmadığını anlatır mısın?

Yalnız değilsin ve kurban da değilsin. Bütün felaketler hakikaten seni bulmuyor. Birazcık etrafına bakıp kalan dostlarını ve etrafında iyi beşerler olduğunu fark edersen hayat senin için çok daha kolay olacak.

 Kırılgan mısın?

Hiç kolay kırılmam. İnsanlara tanıştığım vakit 100 kredi veririm. Tüketebilirsin ya da istemezsen tüketme. 100 krediyi tükettiği vakit bir daha asla onunla konuşmam.

 O sürprizi hakikaten anlamamıştı. Sence neden? Oldu mu bu türlü bir şey?

Hayır, olmadı.

 Sürpriz yapmayı seven biri misin?

Evet.

 Onu nasıl sevdiğini tanım eder misin?

Onun için bir şey yaparak.

 Sevginin hakkını verebildiğini düşünüyor musun?

Evet. Zira birini sevdiğim vakit onunla ilgili her şeye dikkat ederim. Neyi seviyor, neyi sevmiyor? Hangi saatte uyanır, hangi saatte uyur? Nasıl memnun olur, nasıl mutsuz olur? Her şeyi öğrenirim ve bunun için gayret sarf ederim.

 Coşkulu sevdiğin vakitlerde ne hissedersin?

Hayatımda her şey o kadar iyi ki… Lakin ben bunu bir çiçek aldığım vakit da yaşıyorum.

 Her şeyi coşkulu mu yaşarsın?

Aslında memnunlukları coşkulu yaşarım. Hüzünleri ya da mutsuzlukları kimse anlamaz.

 Sahiden hayatın nasıl gidiyor? Son yılları baz alarak anlatabilir misin?

Ben elimdekilere çok şükreden bir beşerim. Babamı kaybettikten sonra benim hayatımda şöyle bir şey oldu. Gün içerisinde ufak tefek sıkıntılar doğal ki olacak. Sevdiklerim sağlıklı ve hayatta mı? Bugünkü standartlarımın altına düşmemek için çalışıyorum. Bunu koruyabiliyor muyum? Çok hoş. Dostlarım yanımda mı? Çok iyi. Her keyifli anımda ya da başım sıkıştığında en makus ihtimalle bir telefonla bir şahsa ulaşabiliyor muyum? Evet. İşimde keyifli muyum? Evet yanıtı aldığım o kadar çok şey var ki benim hayatımda. O yüzden hayatım bence çok iyi diyebilirim. Olağan ki toplumsal olarak yaşadığımız berbat şeylerin dışında kendi hayatım için söylüyorum. Sahip olduğum her şeyi korumak, birinin muhtaçlığı olduğunda yanında olmak, sevdiklerimin hayatta ve sağlıklı olması ve işimi eğlenerek yapıyor olmak bana yetiyor.

 Sence hayatında ne eksik?

Babam. Onun dışında eksik diyebileceğim bir şey yok. Doğal ki daima daha uygunu ve daha fazlası vardır kesinlikle.

 Hırs var mı?

Çok. Daima ilerlemeliyim, olduğum yerde durmamalıyım, cepten yememeliyim. Kendimi tekrar etmek benim için ölümcül bir şey.

 Bu daima farklı karakteri oynamak mı?

Evet, daima farklı karakteri seçiyorum. Lakin çok misal bir karakter gelirse ve gönlüm akarsa onu da kendime bir challenge yapıp çok öbür bir yerden oynuyorum.

 Niçin oyuncusun?

 Daha çok keyifli olmak için herhalde. Zira Memleketler arası Münasebetler okuyordum ben. Üçüncü sınıfta kapağı kapattım ve imtihana girdim. Ailem karşı olmasına karşın. Şunu fark ettim; ben keyifli olacağım bir şey yapmak istiyorum. Siyaset bilimleri kitabını hobi olarak istersem okumalıyım. Ancak zorla okumamalıyım. Bu beni hayatım boyunca memnun etmeyecek bir şey. Benim için memnunluk çok değerli.

 Dilediğin şahsa, dilediğin bir soruyu 83 milyonun izlediği bir programda sorma imkanı verildi sana. Bu kim olurdu ve ona ne sorardın?

 Çok sevdiğim direktörler var. Bağımsız sinemalarında beni neden oynatmıyorlar? Senaryosunu çok sevdiğimi bir bağımsız işte oynamak istiyorum. Türkiye’deki bir sürü direktörü bu manada çok beğeniyorum.

Hürriyet