2.150 metrede yüzyıllar evvel neler olup bittiğini tam olarak bilmiyoruz lakin geriye kalan yapıtları gündoğumu ve günbatımlarında ziyaret etmek için yanıp tutuşuyoruz. Pandemi öncesi yerli turistten daha çok yabancıların gözdesiydi. Şimdilerde bize kaldı. Memleketin bu büyüleyici noktasını gezdik.

Malatya’dayım, Nemrut Ulusal Parkı’na buradan geçeceğim. Apar topar yola çıktığım için ‘nasıl gidilir’ bilgilerim eksik. Giden arkadaşlarımdan ve okuduklarımdan aklımda kalan, muhakkak bir yere kadar araçla gitmem gerektiği. Sonra Ziyaretçi Karşılama Merkezi’nde gündoğumuna kadar bekleme, akabinde karanlıkta 800 metre dağa tırmanma… Bir de hangi mevsim gidilirse gidilsin çok rüzgârlı ve soğuk olduğu. Küçücük otomobilimin yarısı Nemrut’a çıkarken giyilecek polar, yelek, battaniyeyle dolu. Bu bilgilerle navigasyona Nemrut Ulusal Parkı yazıp yola koyuluyorum… Geceyi geçirecek bir yer bulmamız gerektiği için vaktimiz bol. Dağların ortasından ilerliyoruz. Sevinilecek şey, yolun asfalt olması, üzüleceğim şeyse otomobilimin yokuşları çıkamaması. Yavaş gidiyoruz; beynimiz pişiyor. En hoş şey, görüntü. Pütürge taraflarında Karapınar Köyü’nde mola veriyoruz. Buz üzere bir şelalenin ve derenin üstüne otel yapmışlar. Çay içip sohbet ederken Nemrut’a 12 kilometre kaldığını öğreniyorum. Bir saate, bir kilometreye bakınca jet süratiyle yola düşüyoruz. Günbatımını da yakalayabiliriz! Neden olmasın? Hem gündoğumu hem günbatımı efsane olmaz mı?

Köyde konuştuğum kişi, Ziyaretçi Karşılama Merkezi’ndeki Mustafa Bey’in telefonunu veriyor fakat ne internet ne de telefon çekiyor. “Yolu hiç bırakmayın” diyor; tekrar de “Nereye gidiyoruz sanki?” korkusuna kapılıyoruz… “Bu yol direkt karşılama merkezine çıkar” bilgisiyle tırmana tırmana gidiyoruz. Yola çıkarken acelemiz yoktu fakat aniden değişen planlar yüzünden yeniden koşturmaya başlıyoruz. Bu kaygılarla dağların ortasında giderken bina beliriyor karşımızda. Bu nasıl bir saadet! Biz park edince içeriden birileri koşup geliyor. Köydeki kişi, vazifeli Mustafa Bey’e haber vermiş. Bizi karşılayıp evvel Müze Kart’ımızın olup olmadığını soruyor. Neyse ki var. Sonra son hız Nemrut Dağı’na çıkan stabil yolun zincirini kaldırıyor. “İlk virajı geniş al” diyor. Pekala ne oluyor?

Gün ‘pıt’ diye batıveriyor

Saatlerdir yolda olan otomobilimin motoru yorgun, sıcaktan mahvolmuş durumda. Üstüne virajı geniş alamıyorum ve otomobil çıkmıyor. Son sürat geri geliyorum. Bir halde üst çıkmalıyız. Şanslıyım ya ben, o an orayı denetlemeye gelen müfettişlerin aracı üst çıkacak. Biraz da teklifsiz sıkışıveriyoruz otomobile. Araç park eder etmez gözüm Nemrut’ta, koşarak tırmanıyorum. Bastığım yeri gördüğüm yok. Güvenlik Fikret Bey’in de geleceğimizden haberi var. Bizimle ilgileniyor. Gün, Nemrut’ta ‘pıt’ diye batıveriyormuş. Birden fazla kişi o kadar yolu gelip kaçırıyormuş. Fikret Beyefendi bizi uyarmasa biz de kaçıracağız.

Hayallerime bir tik daha atarken o kadar memnunum ki… Boyumdan uzun heykellerin başları vücutlarının önünde yerde duruyor. Çok görkemli. Heykellerin arkasında Kral I. Antiochos’un vasiyeti yazıyormuş. Burayı, gelecek hükümdarlara güzelleştirmeleri için vazife vermiş. İbadet için gelenlere övgü, kötülük için gelenlere beddua etmiş. Biz bunları o tarafa geçemediğimiz için göremiyoruz doğal. Görsek de okuyamayız ya neyse. İnsan bir an gözlerini kapatıp bulunamamış hükümdarın mezarını ve tümülüsün altında olduğu söylenen ancak kapısının bulunamadığı bâtın tünellerde dolaştığını hayal ediyor. Günümüzde bu türlü gizemli yerlerin olması yüzyıllar evvel yaşamış insanların zekâsına hayret ettiriyor.

Aşağı inme vakti geliyor. Günü batırdık da nasıl geri döneceğiz? Bu türlü durumlarda telaş etmem, bilirim ki hayat bir hoşluk yapar. Oysaki Nemrut Dağı’na çıkan iki yol varmış. Benim öğrendiğim o birinci bilgiler Adıyaman girişi içinmiş. Biz Malatya tarafından geldiğimizden yürüme yolu da 100 metreymiş. Adıyaman’dan gelindiğinde yürüme yolu 800 metre. O nedenle araçtan indiğimde Nemrut’u görebilmişim. Malatya tarafındaki köylerde yaşayanlar araçlarla Nemrut’a çıkıp, Adıyaman tarafına yürüyüp, alışveriş yapıp birebir yolla dönüyormuş. Bu türlü bir aileyi almaya gelen muhtarın minibüsünde kendimize yer buluyoruz. Dağların ortasında, bir köy minibüsünde oturmuş, bozuk yoldan sebep hoplaya zıplaya, yöresel türküler eşliğinde hafif kararmaya başlayan havanın oluşturduğu mistik görüntüyü seyrediyorum. Güya bir sinemanın içindeyim. Mesudum arkadaş, mesudum…

Kâhtalı Mıçı sürprizi

Tekrar Ziyaretçi Karşılama Merkezi’ne ulaştığımızda “Çadır olmaz” diyorlar. Evvelden burada bir otel varmış fakat kapanmış. Geceyi merkezde geçirip sabah yine gündoğumu için Nemrut’a çıkmayı deneyeceğiz. Akşam sohbet ederken Kâhta’da olduğumuzu hatırlayıp “Kâhtalı Mıçı’yı tanıyor musunuz” diye soruyorum. Akrabalarıymış. “Arayalım da türkü söylesin” diyorlar. İki dakika içinde kendimizi Kâhtalı Mıçı ile ‘Tavukları Pişirmişem’ söylerken buluyoruz. Hayat sürprizlerle dolu. Güle eğlene Ziyaretçi Karşılama Merkezi’nin koltuklarında kendimize yer seçiyoruz. Sabah üste nasıl çıkacağız? Benim otomobil çıkar mı? Sabah ola hayrola… Saat 4’te tekrar ayaktayız. Malatya tarafı pek işlek değil, iki araç geçmiş, ikisi de dolu. Kendi otomobilimizi denemekten öbür dermanımız yok. “Virajı geniş al Bahar” diye diye geçiyorum direksiyona ve birinci viteste, 2.5 kilometre boyunca bağırta bağırta çıkıyorum üst. Yol toprak, mıcır. Olağan araçlara nazaran değil pek. Bu yolu çıkabilirseniz, çok az yürüyorsunuz. Birkaç saat evvel bu yokuşta günbatımı için koştururken artık gündoğumu için durum tıpkı. Hem de birebir hevesle. Hakikaten fevkalade bir an, dayanılmaz bir his. Kuruyorum tekrar tripodumu, o çeksin dursun, ben anın tadını çıkarayım. Geçiyorum zirvenin karşısına. Güneşin, heykellerin üstüne vuran ışıklarını seyrediyorum. Uykusuzluk, yüksek rakım, sabah serinliği, ufukta beliren güneş, ortamın yüksek gücüyle birleşince oluşan keyfi size tanım etmeme imkân yok. Nitekim gidip yaşamanız gerek. Gündoğumunun akabinde uykusuz ve yorgun lakin zafer kazanmış edasıyla iniyoruz aşağı. Hazır buradayken Karakuş Tümülüsü’nü ve Kâhta Kalesi’ni görüp Cendere Köprüsü’nde yüzmeyi ihmal etmeyin. Arsemia ve Perre antik kentlerini de listenize ekleyin. Buraya en çok Japon turistler geliyor. Onlar dünyanın bir ucundan kalkıp gelirken bizim birkaç saat ötemizde. Bu kadar değerli bir yeri görmezden gelmeyin…

İKİ YOLDAN DA GİDİLEBİLİYOR

Nemrut dorukta, güvenliğin kulübesinden diğer yapı yok. Münasebetiyle yiyeceğinizi ve içeceğinizi yanınızda götürmelisiniz. Tuvalet yok.

Malatya’dan geldik, Nemrut’tan Adıyaman’a geçerek yolumuza devam edeceğiz. Malatya tarafından Adıyaman’a köy yollarından ulaşabilirsiniz. Köy yolları biraz bozuk ve virajlı fakat yeniden de asfalt var. Toprak yol yalnızca Ziyaretçi Karşılama Merkezi’nden sonraki 2.5 km için geçerli. Malatya tarafında internet ve telefon çekmiyor. Müze Kart’ınızı evvelce çıkartıp gidin.

Hürriyet